Toen ik van de lagere school naar de middelbare school ging, naar de ULO, groeide mijn interesse in de populaire muziek van die tijd. Begin zestiger jaren hield dat in dat je al keuzes moes maken. Eerst moest je kiezen tussen Cliff Richard en Elvis Presley. Dat had toen veel voeten in aarde want alle meiden in de klas gingen voor Cliff, maar ik vond dat helemaal niks.
Later kwam de keuze te liggen tussen De Beatles en de Rolling Stones.
Ik koos voor de Stones vanwege hun onaangepaste gedrag en muziek. Maar…. met name ook om hun sound. Zij konden een gitaar “smerig” laten klinken maar dat geluid was zo ongelofelijk opwindend. Dat “raggen” waardoor alle ouders vonden dat het slecht ging met de jeugd.
Met enkele klasgenoten begonnen we, in 1962 met enkele oude gitaren en een zelf samengesteld drumstel te oefenen; mijn eerste “drumstel “bestond uit een kokoskist als bass drum, daar schopte je tegen aan. Daarnaast enkele deksels van grote blikken, als bekkens en een kistje als “snaren trommel. We repeteerden in een oude werkplaats waar radio’ s werden gerepareerd. In die oude radio’s werden stiekem de gitaren ingeplugd en nummers als It’s all over now en Tell me werden gespeeld. De zanger knipte de teksten uit de muziekbladen uit die tijd. Zoals de “Tuny Tunes “en de “Muziek expres”.
Toen we een tijdje aan het repeteren waren kwamen er na verloop van tijd steeds vaker meiden kijken en die waren dan altijd erg onder de indruk. Nou dan weet je het wel. Daar doe je het voor. Toch?
Met deze vier jongens begonnen we de eerste band onder de naam “The LOC ”.
Tja en als je een keer geproefd hebt van het samen muziek maken is er geen weg terug meer.
  
  
